Noch´n Gedicht

--- Rund üm de „Peitsche“ ---
(Gedicht, Johann Kranz, Wechold)

Fallt di na Fierabend nix mehr in,
Gah doch maal na de „Peitsche“ rin!
In Wecheln so Harms Gasthuus heet;
Dat gifft woll keen’, de dat nich weet.-
En Spruch maal in’e Gaststuuv hüng,
De up Hoochdüütsch denn so güng:
„Als Moses an den Felsen klopfte,
Aus ihm sogleich das Wasser tropfte.
Viel größeres Wunder seht Ihr hier:
Wenn Dietrich dreht, kommt gleich das Bier!“
Un mancheen kööm door ut de Döörn;
Von jem könnst düssen „Singsang“ höörn:
„Ik bün so slecht towäge,
Von Brannwien un Taback.
Dat draff us Mudder nich wäten,
As gifft dat wat up’t Jack!“

Un de Hüser wieter ünnen,
De dichte bi de Wirtschaft stünnen,
Wöörn Hoppens, Brinkmanns, Thiesfelds jo,
Beermanns un Ehlers hör'n doorto.
Güngst den Weg noch wieter denn,
köömst du na Klempners, Böschens hen.

Man, düsse Reeg, de stimmt nich mehr.
Dat’t so maal wöör, is lange her.
In düsse Tiet, wi hebbt' belääft,
En Pattweg un en Mullweg geef’t.
De Keih un Peer de Wagen tögen;
Meist ahne Trecker möß man plögen.

Up welke Hüser’n Strohdack seet,
In’n Sömmer wöör dat binnen nich heet.
Kööm denn de Winter mit Gebruus,
Seets warm nu in dat Strohdackhuus!

En schöne Stäär wöör för us Kinner
Dat „Paradies“ in Timken Sünner.
Bet’s abends laat könn man door spälen.-
Schall’k von dree lege Jungs vertellen?
Harms, Böschens un Kranz Jan dat wöörn.
Könnst se nich sehn, denn aver höörn.
Se möken väle dumme Töge,
Un doorför geeft denn faken Släge.

Hoppens Höhner güng’t an’n Kragen,
De mössen flink dör’n Graben jagen.
Een Leghorn harr’t nich överstahn,
De wöör bi’t Rönnen de Luft utgahn.

Beermanns Schaapbock nöhm'n se twüschen,
Den woll'n se uk maal en utwischen.
Doch mit den Bock könnst wat beläven,
He stött' de Jungs in’n Achterstäven!

Bi Sömmerdaag wöör man an’t Wöhlen,
An Timken Sünner möök man Höhlen.
Ganz deep in’n Graben schöll’n de stahn. -
To’n Harst woll’t Water nich weggahn.

Wat lööp so liese up de Matten?
Dat wöörn doch Ehlers ehre Katten.
„De mööt wi fangen un ‚besahlen’;
dat klötert goot mit Wallnöötschalen!“
Von Mahler Thiesfeld noch den Kitt,
dat de „Schoh“ uk wissesitt.
Un’s abends late, mit Gebruus,
Klöterte dat in Ehlers Huus.
Dat is nich woor? Doch glööft mi dat:
Von hier af geef dat „Kitte-Katt!“

Harms Opa siene lüttjen Hünne,
Wöörn uk von Jan de besten Frünne.
He speer' se in de Köken in;
Wat kööm em door woll in den Sinn?
En Flegen wöör an’t Finster fangen.
Noch na den Hund sien Snuten langen
Un wisse tohol’n - mit den Brummer
up’e Näse spaddeln - wat’n Kummer!
Schöll löter’n scharpen Köter weern!
Doch Opa harr dat nich so geern.
Door könnst di naher up verlaten:
So’n Hund dröffst nich an’t Muulwark faten!
Un wat lehrst nu von so’n Geschicht?
Arger den Hund mit Flegen nich!

Wo maakt wi’t bloos, oh man, oh man,
Un kiekt den Swiensgalopp us an.-
In Hössmanns Wisch’, to’e Middaagstiet,
Leeg Swien an Swien in dicken Schiet.
„Ik weet dat nich mehr ut’n Kopp,
segg maal, wo geiht de Swiensgalopp?“
Fröög Jan. - „Wi künnt de Peerhornissen
Door ut den Boom up Swiene hissen.“
In’t Lock von’t Nest kööm bäten Stroh;
Noch angestickt, brennt lichterloh!
De dicken Brummers wöörn vergrellt
Un meen’, dat harrn de Swien anstellt.
Se steken jem in’t dicke Speck -
Hooch ut de Moddern - wat’n Schreck!
En Quieken un en Jagen - hopp -
Kiek an, so geiht de Swiensgalopp!

Böschen Vadder seet up’n Wagen,
De wöör von enen Ossen tagen.
De lööp nich flink, he möß em drieven,
De Swöpen schöll bi’n Fohrmann blieven. -
He woll dat Deert nu nich mehr kloppen
Un hüng de Pietschen an den Toppen,
As he bi Harms maal „Löschen“ wöör;
Lööp flink na Huus denn ut de Döör.
Doch hangen bleef door lang de Swöpen:
Düt Gasthuus möß man „Peitsche“ döpen!

Wöör’n Lock in’n Pott; könnst nich mehr kaken,
Möß’t Klempners Vadder helemaken.
Harr maal de Pump’ keen Water mehr,
Kreeg he dat Bohrgeschirr denn her.
Na’n Slachen möß uk Friedel fein
de Deckels up de Bücksen dreih’n. -
Dat möök vääl Spaaß, ehr totohöörn!
Jedeen harr se in’n Dörpe geern:
Bi Klempners Mudder könnst di högen,
Vertellte wat von dumme Tögen.
„Ik hebb di laat bi Ehlers sehn;
Dat mit de Katten sünd Ji wään!
Jan, wääs nich bang; dat segg ik keen’,
Gah nu man bald na Oma hen.“

As bi de kolen Winterdagen
De Göös kööm’ von den Häben flagen,
Harrn all denn enen schönen Braden;
Dat könn dat Lief doch woll nich schaden!-
In Timken Sünner stünnen Fall’n.
Wer harr de upstellt? - Un bi all’n
Kööm denn de slaue Jägersmann
tolesde doch noch up Jehann! –

För mancheen annern Schabernack
kreeg düsse Slüngel wat up’t Jack.
Wat wöör de groot wurrn; könnst nich klagen,
Em harrn se doch in’e Längte slagen!

Nu fraagt en faken mit’e Tiet,
Wörüm vertellt man dat noch hüüt? -
De Läbenswies, woll dusend Johr,
Maakt wi bald doot; is dat nich wohr?
Weg mit Natuur, her mit dat Geld;
Mehr, jümmer mehr - warrst slecht bi stellt!

Kiek na den Herrgott siene Pracht;
Dat Hart denn glieks in’n Lief di lacht!
Dien Freid bring na de Minschenkinner;
Schast sehn, denn lääft wi bald gesünner!

Wenn’n Minsch sik nich mehr höögt,
Un’n Bloom al bald verdröögt -
Düt kannst nich ansehn mit dien Hart,
Do doch maal wat, dat’t bäter ward!